Sa unti-unting paglubog ng bituing iniikutan,
Magiging isang kulay ang lupa at langit,
Ang mga muning sa kalye ang silang lalapit,
At kakapit sa mga kabalyas na ating bitbit.
Sa pagtugtog ng kampana ng simbahan,
Isang palatandaan ng paglubog ng araw,
Ang mga parola na nakasabit sa bakal-bakal
Ang nagsisilbing ilaw ng daan,
Ng mga munting muning.
Tiyak nating maririnig ang mga halakhak
Ng mga batang naglalaro sa kalsada
May piko, tisa, bola, at iba pa.
Sa bawat takbo ng bawat isa,
Kumikislap ang kanilang mga mata.
Nagkalat ang mga kulay sa labas;
May mga parola, banderitas, at trapal,
May mga palipat-lipat na kariton
At ang mga iba’t ibang kulay ng balahibo
na nakaabang sa tabi-tabi.
Ang puso at isipan na dalisay,
Walang bahid-dungis na mga kamay,
Ang may busilak na pananaw ng buhay,
Ang mga kamay na tila ba’y inaamoy
At nilalapitan ng mga muning sa daan.
Ang mga palad na ito
Ang magaabot ng kanilang malasakit
Na siyang laman ng mga tinirang pagkain,
At siyang hahaplos
Sa mga munting muning. F
