Photo of the Week

Walang espasyo ang liwanag sa taimtim kong buhay na matagal nang pinalilibutan ng mga saradong bintana. Dilim at tahimik lang ang nais kong kasama, kaya’t matagal na akong lumalayo sa durungawan.  Labis na lamang ang pagtindi ng aking pag-iwas nang makarinig ng isang pagaw na boses galing sa kabila ng bintana. Hindi gustong lumapit,  ako’y tumalima sa tunog na tila nangyayakag. Pagkabukas ko’y nasilayan ang babaeng hindi umiimik, ngunit bukas ang bunganga. Dilat ang mga matang dinaig pa ang kadiliman, at may ngiting tila nakapanunuya. Sa pagkalito, paulit-ulit kong pinagbubukas-sara ang bintana, nagbabakasakaling siya’y mawala. Ngunit, siya’y nanatili. Istorbo! Isinara ko nang mahigpit ang durungawan at nangako sa sariling dumistansya. Unti-unti akong nilamon ng pagkabagaba

Nakatago mula sa mundo ang baguhan nito. Niyayakap siya ng mga pader at bawat sulok, nililibang ng pelikulang laman ng bintana, at sinasamahan ng kaniyang anino sa silid. Kaya itataklob ang panyo sa mukha,  pipihitin niya ang busol ng pinto, at lalaya.   Nasa sulok siya ng mga nakatatandang mata. Nagmamasid ang mga sa bangketa nagtitipon, umiiling ang lupon sa hapag ng karinderya, at kumukunot ang mga noo ng bawat saksi. Ngunit nasayang ang mga bala sa walang malay, tinataboy ng sariling mga matang may kinang at may ngiti.   Sapagkat bisig ng araw ang yumayapos sa balat, at kasalukuyang gumaganap sa sariling serye. Hindi maubos ng paa ang sahig, may kaagapay at katunggali, at dalisay ang tawanan.   Subalit

ANDREI JOSEPH DURAN/ The Flame Nababalot ng gulo ang gusali. Nadidinig sa bawat sulok ang nakakarinding ingay ng bawat tao na nag-aaligaga para magbigay serbisyo. Inulan na ng pawis si Dina dahil sa pabalik-balik niya sa bawat kwarto ng ospital.  Dali-daling inalis ni Dina ang mga balot sa katawan at dinampian ng maligamgam na tubig. Nang matapos maginhawaan, agad binalot sa kaniyang katawan ang komportableng kamiseta at pantalon. Nagpaalam siya sa mga kasamahan na lalabas na siya para mamili. Pagkalabas sa gusali, bumungad sa kaniya ang mga busina sa kalsada. Bawat hakbang ay napapansin niya ang pag-aaligaga ng masa sa paghahanda sa pagdako ng bagong taon. Pagkarating sa kaniyang destinasyon, bilang na lamang ang nakikita niyang namimili. Agad siyang nagpahid ng alkohol sa kan

Sa wakas, matatapos ang mahabang araw kasama ang umaalab na langit. Nagliliyab ang mamula-mulang ulap ngunit hindi ito repleksyon ng dapithapon; sadyang pinapangatawan lamang nito ang mga dugong dumaloy sa lupa.  Umalingawngaw ang sunod-sunod na putok ng mga baril, at mula rito, sabay-sabay lumipad ang mga ibon— walang iniwan kung ‘di ang mga anino lamang. Paparating na nga ang pagkagat ng dilim at maglilihis ang mga anino. Sa haba ng mga araw at ang taon, naging danaw na ang luhang dumanak mula sa malulungkot na mga mata. Hindi na ito nakayanang higupin ng lupa ang tubig, samantalang dugo at bangkay ang kasama nito sa taong ito. Sa bagay, kasinghaba ng isang taon ang mga araw ngayon.  Sa bandang huli, hindi kawangis ng dapithapon ang pagtatapos ng pait sa mahabang araw. Ang i

The curved edges intertwine, tightly embracing at once. Their merry meeting brings beauty to the chaos as fragments descend to its destiny.   One by one, the spaces fill to blend the Christmas colors. The lights enchant me and I, an eager captive, reach for the last piece: this season’s summit.   But the table is empty now and the final key is nowhere. No crowds in the cushioned seats, no carols sweetly drifting. Long hand meets the short on twelve while a void sits silently atop my jigsaw puzzle.   Still, I watch the beam of lights,  traversing the pitch-black sky. All the silhouettes are never truly empty and missing pieces can someday be found. F FATIMA B. BADURIA

I’ve never been a fan of Paskuhan. It heightens my dislike for Christmas— the only time my religious father visits me in hopes to “convert” me. Not acting the way God has created me, I shrink like the sinner that I am, under the magnifying glass of my scrutinizing family. None of that mattered because I had Olivia. I accepted her invitation to Paskuhan, even if the event reminded me of my dislike for the holidays. With shaking hands, I waited for her across Benavides’ statue. There I stood, feeling giddy about finally professing my feelings for her. Time slowed down as she made her way through the crowd. Her smile was brighter than the glimmering lights and swirling colors.  With couples exchanging sweet glances and giggles while swaying to the music, love was in the

Every Christmas season, I feel empty from the missing member of our family picture. It is only a reminder of the times my mother missed the joys of the holiday.  As I stretch my body, I released myself from the confines of comfort. My heart beats loudly with excitement. I am reminded of the day when I can finally feel the warm embrace of my protector after long years of waiting. I quickly eat my breakfast as the image of her running to me comes into mind. I wonder if the perfume that she wears is still the same or if her trip went smoothly. My father snaps his finger in front of my face. “Quit daydreaming. Your food is getting cold and we’re running late,” he says sternly as I catch a hint of a smile on his face. The heat of the sun burns my skin as we arrive at the airport